ဟိုးေရွးေရွးတုန္းကေပါ့ မိဘုရားေလးေယာက္ ရွိၿပီး သိပ္ကို ခ်မ္းသာႀကြယ္၀တဲ့
ဘုရင္ႀကီးတစ္ပါး ရွိသတဲ့။ ဘုရင္ႀကီးဟာ သူ႔ရဲ႕ စတုတၳေျမာက္ မိဘုရားကိုေတာ့
အခ်စ္ဆံုးျဖစ္ၿပီး အေကာင္းဆံုး၊ အႏူးညံ့ဆံုး၊ အခ်ိဳမိန္ဆံုး ဆက္ဆံပါသတဲ့။
တတိယေျမာက္ မိဘုရားကိုလည္း ခ်စ္တာပါပဲ။ အိမ္နီးခ်င္း
တိုင္းျပည္ေတြကိုလည္း တတိယေျမာက္ မိဘုရားကို ၾကြားေလ့ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္
ဒီမိဘုရားဟာ သူ႔ကို တစ္ေန႔ေန႔ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ထားသြားခဲ့မွာကိုေတာ့ သူ
စိုးရိမ္ေနတတ္ပါတယ္။
ဒုတိယေျမာက္ မိဘုရားကို ခ်စ္တာက်ေတာ့ တစ္မ်ိဳး.. အဲဒီ မိဘုရားကို သူ႔ရဲ႕
တိုင္ပင္ေဖာ္၊ တိုင္ပင္ဖက္၊ ယံုၾကည္အားကိုရာအျဖစ္ ဘုရင္ႀကီးက မွတ္ယူတယ္။
ျပသနာေတြ ျဖစ္လာတိုင္းမွာ ဒုတိယေျမာက္ မိဘုရားနဲ႔တိုင္ပင္ေလ့ရွိၿပီး
မိဘုရားကလည္း အၿမဲကူညီ ေျဖရွင္း ေပးပါတယ္။ ပထမဦးဆံုး မိဘုရားကေတာ့
ဘုရင္ႀကီး အေပၚမွာ ေတာ္ေတာ္သစၥာ ရွိပါတယ္။ ဘုရင္ႀကီးရဲ႕
အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပိုင္းေတြမွာ ပါ၀င္ကိုင္တြယ္ေပးၿပီး ဘုရင္ႀကီးကိုလည္း
ႏွစ္ႏွစ္ကာကာကို ခ်စ္ခင္ ျမတ္ႏိုးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘုရင္ႀကီးကေတာ့
သူ႔ကိုတစ္ျခား မိဘုရားေတြေလာက္ မခ်စ္ပါဘူး။
တစ္ရက္မွာေတာ့ ဘုရင္ႀကီးဟာ အသည္းအသန္ကို နာမက်န္း ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔ဘ၀
သက္တမ္း ကုန္ဆံုးေတာ့မွာကို သိေနတဲ့ ဘုရင္ႀကီးဟာ သူ႔ရဲ႕
ခ်မ္းသာႀကြယ္၀မႈေတြ၊ ဇိမ္ရွိရွိ ေနခဲ့ရတဲ့ အေၾကာင္းကို
ျပန္လည္စဥ္းစားမိၿပီး "ငါ့မွာ မိဘုရားေလးေယာက္ ရွိတယ္.. ဒါေပမယ့္
ငါေသရေတာ့ တစ္ေယာက္ထဲပါလား" လို႔ေတြးမိေတာ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့
သူကသူ႔ရဲ႕စတုတၳေျမာက္မိဘုရားကိုေခၚၿပီးေမးလိုက္တယ္..။
"အခ်စ္ေရ.. ကိုယ္မင္းကို အခ်စ္ဆံုးပဲ ဆိုတာ မင္းသိတယ္ေနာ္..
မင္းကိုေကာင္းေပ့၊ လွေပ့ဆိုတဲ့ အ၀တ္အစားေတြ၊ အသံုးအေဆာင္ေတြကို
ခ်ီးျမွင့္ခဲ့တယ္၊ မင္းကိုလည္း ငါ အရမ္း ဂရုစိုက္ခဲ့တယ္.. မင္း ငါနဲ႔
အတူတူ လိုက္ေသႏိုင္မလား" ။ မိဘုရားက "လံုး၀ပဲ" လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။
ေနာက္ထပ္ စကား တစ္လံုး တေလမွ မေျပာပဲ လွည့္ထြက္သြားခဲ့တယ္။ သူ႔ရဲ႕
အေျဖစကားဟာ ဘုရင္ႀကီးရဲ႕ ႏွလံုးသားကို ဓါးနဲ႔မႊန္းသလိုပဲ ခံစား ရေစပါတယ္။
၀မ္းနည္းသြားတဲ့ ဘုရင္ႀကီးဟာ ဒုတိယေျမာက္ မိဘုရားကို ေခၚျပန္တယ္။
"ငါဟာမင္းကို ငါ့ဘ၀နဲ႔ ခ်ီၿပီး ခ်စ္ခဲ့တယ္။ ခုေတာ့ ငါေသရေတာ့မယ္.. မင္း
ငါနဲ႔တူတူ လိုက္ေသႏိုင္မလား"။ "မေသႏိုင္ပါဘူးရွင္... ဘ၀ဆိုတာ
ေကာင္းတာေတြကို ခံစားဖို႔ ျဖစ္လာတာ.. ရွင္ေသရင္ ကၽြန္မ ေနာက္တစ္ေယာက္နဲ႔
လက္ထပ္မွာေပါ့" လို႔ ေျဖလိုက္တယ္။ ဘုရင္ႀကီးရဲ႕ ႏွလံုးသားဟာ ေအးစက္
ေတာင့္တင္း သြားေလရဲ႕။
ေနာက္ေတာ့ တတိယေျမာက္ မိဘုရားကိုလည္း ေခၚလိုက္တယ္။ "ငါဟာ အျမဲတမ္းပဲ
မင္းရဲ႕ အကူအညီေတြကို ယူခဲ့တယ္.. မင္းကလည္း ျပသနာေတြကို ငါနဲ႔အတူတူ
ရင္ဆိုင္ခဲ့တယ္။ ငါနဲ႔ တူတူ လိုက္ေသႏိုင္မလား အခ်စ္ရယ္"။
"၀မ္းနည္းပါတယ္ရွင္.. ဒီတစ္ခါေတာ့ ကၽြန္မ ရွင့္ကို မကူညီႏိုင္ေတာ့ပါဘူး..
အဲ ဒါေပမယ့္ ရွင့္ရဲ႕ အသုဘကိုေတာ့ ကၽြန္မ လိုက္ပို႔ေပးပါ့မယ္.. ရွင့္ရဲ႕
အုတ္ဂူဆီသို႔လည္း ကၽြန္မ လာပါ့မယ္"လို႔ ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။ ဘုရင္ႀကီးဟာ
အေတာ္ေလးကို စိတ္ဆင္းရဲသြားတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ "ကၽြန္မ ရွင္နဲ႔ အတူတူ လိုက္ေသမယ္.. ရွင္ဘယ္သြားသြား
ရွင့္ေနာက္က ကၽြန္မလိုက္ဖို႔ အသင့္ပါပဲ" ဆိုတဲ့ အသံကို ၾကားလိုက္ရတယ္။
ဘုရင္ႀကီးဟာ ခ်က္ခ်င္းပဲ ေခါင္းေထာင္ ၾကည့္လိုက္တယ္။ သူ႔ရဲ႕ ပထမဆံုး
မိဘုရားကို သူ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ သူမဟာ အေတာ္ေလးကို ပိန္လွီးေနၿပီး
ေ၀ဒနာခံစားေနရပံု ေပါက္ေနတယ္။ ဘုရင္ႀကီးဟာ ေနာက္ဆံုး အေနနဲ႔ သူမကို
ေျပာလိုက္တယ္ "ငါ မင္းကို ပိုဂရုစိုက္ခဲ့သင့္တာ.. ေနာက္ ဘ၀မွာ အခြင့္အေရး
ရွိမယ္ဆိုရင္ ငါ ျပန္လည္ေပးဆပ္ဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္" လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။
ပံုျပင္ေလးကေတာ့ ဒါပါပဲဗ်ာ။ ဟုတ္ပါတယ္။ တို႕ေတြရဲ႕ ဘ၀မွာလည္း
ဇနီးေလးေယာက္ ရွိပါတယ္..။ စတုတၳေျမာက္ ဇနီးကေတာ့ တို႔ေတြရဲ႕
ကိုယ္ခႏၶာပါပဲ.. သူ႔ကို ဘယ္ေလာက္ပဲ ေကာင္းေကာင္း ေကၽြးေမြး
ျပဳစုခဲ့ပါေစ.. ေသသြားတဲ့ တစ္ေန႔မွာေတာ့ ထားခဲ့ရတာပါပဲ။ တတိယေျမာက္
ဇနီးကေတာ့ တို႔ေတြရဲ႕ ပိုင္ဆိုင္မႈေတြပါ။ ကိုယ္ေသသြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ
တစ္ပါးသူ လက္ထဲ ေရာက္သြားတာပဲေလ။ ဒုတိယေျမာက္ ဇနီးကေတာ့ တို႔ေတြရဲ႕
မိသားစုနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြေပါ့။ အသက္ရွင္ေနစဥ္မွာ အနားမွာရွိၿပီး
ဘယ္ေလာက္ပဲ ေကာင္းခဲ့ ေကာင္းခဲ့၊ သူတို႔ေတြ ကိုယ့္အတြက္ အမ်ားဆံုး
လုပ္ေပးႏိုင္တာကေတာ့ ကိုယ္ေသသြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ အသုဘ လိုက္ပို႔မယ္..
ေနာက္ေတာ့ အုတ္ဂူေလးဆီ လာၾကမယ္.. ဆုေတာင္းေပးၾကမယ္။ အဲ. ပထမဆံုး
ဇနီးကေတာ့ တို႕ေတြရဲ႕ .. စိတ္ (ကုသိုလ္စိတ္-အကုသိုလ္စိတ္) ေတြပဲေပါ ့။
သူ တစ္ခုတည္းကသာ ေသသြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကိုယ္သြားရာ ေနာက္ကို
လိုက္ႏိုင္တဲ့ သူေတြေပါ့။
အဲဒီေတာ့ တို႔ေတြ လုပ္သင့္တာက ကိုယ့္ရဲ႕ စိတ္ဓါတ္၊
စိတ္အင္အားကို ခုကတည္းက ေတာင့္တင္း ခိုင္မာေအာင္ လုပ္ၾကဖို႔ပါပဲ။
ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ကိုယ္ေသခ်ိန္မွာ ဘ၀ကူးေကာင္းေအာင္ ခုကတည္းက ျပင္ဆင္
ထားသင့္တာေပါ့။ တို႔ေတြ က်င္လည္ရာ သံသရာမွာ သူကသာ အဓိကျဖစ္ပါတယ္။
ဒီအတြက္ အဆင္သင့္နဲ႔ အေကာင္းဆံုး ျဖစ္ေနမွာပဲေပ့ါ။
----- ----- ----- ----- -----
အထက္မွာ ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ အေတြးေလးဟာ တကယ္
ေတြးၾကည့္မယ္ဆိုရင္ အရမ္းကို သံေ၀ဂရဖို႕ ေကာင္းပါတယ္။ သူ
ေဖာ္ျပေပးသြားတဲ့ အေၾကာင္းအရာေလးကလည္း လက္ရွိျဖစ္ေနတဲ့ အေျခအေနနဲ႕
ျပန္တိုက္ၾကည့္ေတာ့ တကယ္ကို ဟုတ္ေနတာပါ။ တို႕ေတြ အခ်စ္ဆံုးလို႕
ထင္ထားတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ၾကီးဟာ တကယ္ေတာ့ ေသရင္ ကိုယ္နဲ႕ ပါမလာပါဘူး..
မီးရႈိ႕ျပီး ျပာ ျဖစ္သြားရတာပါ။ ဒီလိုပါပဲ.. ဥစၥာ ပစၥည္းဆိုတာလည္း
အသက္ရွင္ေနတုန္းမွာသာ ဒါငါ့ဟာ.. ဒါင့ါပစၥည္း.. ဒါငါ့ပိုက္ဆံနဲ႕
ေျပာေနၾကရတာပါ။ ေသသြားရင္ေတာ့ ကိုယ္နဲ႕ ပါသြားတာဆိုလို႕ ဘာဆိုဘာမွ
မရွိပါဘူး။ ကိုယ္မရွိတဲ့ အခ်ိန္ွမွာ တျခားသူေတြ ေ၀မွ် သံုးစြဲ
သြားၾကရတာပဲ မဟုတ္ပါလား။ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့.. အရင္းႏွီးဆံုးလို႕
ေျပာလို႕ရတဲ့ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္း မိသားစုေတြပါပဲ.. သူတို႕လည္း
ေသခါနီးအခ်ိန္မွာ ကိုယ့္အတြက္ ဘာမွ မတတ္ႏုိင္ပါဘူး။ ေဘးနားကေန
အသာေလးၾကည့္ျပီး.. သူေတာ့ သြားရွာျပီ.. သနားလိုက္တာ.. မခြဲႏိုင္ပါဘူး..
ဒီေလာက္ပဲ ေျပာႏုိင္ၾကပါတယ္။ အတူတူ လိုက္မလားဆိုေတာ့ ႏိုး လို႔ပဲ ေျပာၾကမွာပါ။
တကယ္ေတာ့.. တို႕ေတြနဲ႕ အတူတူ လိုက္လာတာဟာ တို႕ေတြ လုပ္ခဲ့တဲ့
ကုသုိလ္ေတြ အကုသိုလ္ေတြပါပဲ။ ေရဗူးနဲ႕ ဖိနပ္မပါရင္ ေႏြအခါမွသိ.. ဒါနနဲ႕
သီလမပါရင္ ေသခါမွသိ… တဲ့။ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာဆိုတဲ့ ကုသုိလ္တရားေတြ
လုပ္ဖို႕ေမ့ေနတာဟာ စိတ္ကို ျပစ္ထားတာပါ။ စိတ္ကို ျပစ္ထားတယ္ ဆိုရင္ေတာ့
ေသခါနီးက်မွ သိပါလိမ့္မယ္။ ေသခါနီးမွာ ကိုယ္နဲ႕ ႏွဖူးေတြ႕
ဒူးေတြ႕ရင္ဆိုင္ရမွာက ေသမင္းပါ.. ဒါ့ေၾကာင့္ တုိ႕ေတြဟာ ေသဖို႕အတြက္
ဘာေတြ ျပင္ဆင္ျပီးျပီလဲ?.. ေနာက္ ေန႕စဥ္နဲ႕အမွ် စိတ္ကိုျပစ္မထားပဲနဲ႕..
ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာဆိုတဲ့ ကုသုိလ္တရားေတြ ဘယ္ေလာက္ စုေဆာင္းမိၿပီိလဲ?..
ဒီအခ်က္ေတြကို အျမဲတမ္းေမးျပီး စိတ္ကို ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္
ေနရပါမယ္။ ဒါမွလည္း.. ပံုျပင္ထဲက ဘုရင္ၾကီးလို ေသခါနီးက်မွ အားကိုးစရာ
လိုက္ရွာရတဲ့ အျဖစ္က လြတ္မွာပါ။ ေသခါနီးအခ်ိန္ ကိုယ့္မွာ အားကိုးစရာ
မရွိရင္ စြဲမိစြဲရာစြဲျပီး ေရာက္ခ်င္တဲ့ ဘ၀ကို ေရာက္သြား ႏုိင္ပါတယ္။
ကုုသိုလ္တရား ေမ့ျပီး စိတ္ကို ျပစ္ထားတယ္ ဆိုရင္ေတာ့.. အမ်ားဆံုး
ေရာက္မွာကေတာ့ အပါယ္ေလးဘံုေပါ့။ ဒါ့ေၾကာင့္ တို႕ေတြဟာ ေသခါနီးမွာ
ဘယ္သူ႕ကိုမွ အားကိုးစရာမလိုေအာင္ ကုသိုလ္တရားေတြ မ်ားသထက္
မ်ားေအာင္ျပဳျပင္ျပီး စိတ္ကို ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းသြားဖို႕ လိုအပ္ပါတယ္။
ေသခါနီးအခ်ိန္မွာ ပံုျပင္ထဲကဘုရင္ၾကီးလို ေနာက္တမရမိေအာင္.. ဘုရားရွင္
ေဟာျပဆံုးမတဲ့ မေကာင္းမႈေရွာင္ ေကာင္းမႈေဆာင္ ျဖဴေအာင္ စိတ္ကိုထား ဆိုတဲ့
စကားေလးကို လက္ကိုင္ထားျပီး စိတ္ကိုျပစ္မထားပဲနဲ႕.. အျမင့္ဆံုး
ကုသိုလ္ျဖစ္တဲ့ ၀ိပႆနာ ကုသုိလ္စိတ္နဲ႕ ေသႏုိင္ေအာင္ ၾကိဳးစား ၾကပါလို႕
ဆႏၵျပဳ ေရးသားလိုက္ရပါတယ္။ စာေရးသူလည္း ၾကိဳးစား ေနတုန္းပါပဲ...။။။
